Als er in je lichaam iets bewegingsverlies heeft (een bot, een gewricht, een spier, een zenuw, een bloedvat, een orgaan, tussenliggend of omhullend bindweefsel, een tand of kies, enzovoort) wordt dat gebied minder goed doorbloed. Eveneens wordt dit gebied minder goed gevoed en kan minder goed de afvalstoffen kwijt. Dit veroorzaakt op een bepaalde termijn pijn, zwelling, verdikking en/of verkorting van bindweefsel, of een combinatie van deze stoornissen. Dit beïnvloedt vervolgens het geheel en geeft compensaties, blessures en is op den duur ziekmakend.

Osteopaten gebruiken de term ‘osteopathische laesie’ voor een gebied van het lichaam dat bewegingsverlies vertoont. Deze ‘laesie’ kan acuut of chronisch zijn. Een ‘osteopathische laesie’ kan bijvoorbeeld ontstaan na een val of verstapping, een kneuzing, ziekte, littekens na operatie of letsel, overmatig sporten, een bevalling, verkleving van weefsel door ontstekingsreacties, emotionele spanning, stress, verkeerde voeding, enzovoort.

Mensen zijn zich echter niet altijd bewust van deze bewegingsverliezen en zullen hier onbewust op compenseren. Als een compensatie langdurig aanwezig is, of als er meerdere aanwezig zijn wordt het compensatievermogen van het lichaam op den duur opgebruikt en ontstaan er klachten. Het is aan de osteopaat om te bepalen waarom iemand op een bepaald moment, in een bepaalde lichaamsregio een bepaalde klacht heeft. De osteopaat spoort de oorzaak van de klacht op en behandelt deze met zijn handen om het potentieel tot zelfgenezing, dat elk lichaam in zich draagt, te stimuleren. Het is dan aan het lichaam zelf om het werk te doen. Een osteopaat behandelt daarom het lichaam als één geheel. Een osteopaat onderzoekt niet alleen de regio waar de klacht optreedt, maar het gehele lichaam en gaat dáár aan het werk waar hij/zij de oorzaak van de klacht aantreft.